Elke week stuit ik wel op een bericht in een krant, op een nieuwssite of op teletekst met een kop in de trant van: ‘speler bedankt voor Oranje’, ‘hockeyer hangt stick aan de wilgen’ of ‘topsporter beëindigt loopbaan’. Geloof me, in de meeste gevallen heeft de sporter zelf niet het initiatief tot dit besluit genomen. Veel sporters gaan te lang door met hun carrière en zien mindere prestaties minder goed dan hun trainer of de kritische buitenwereld.
Het vergt moed en zelfkennis om tot het inzicht te komen ‘ik word trager, kan het niveau niet meer aan en stop ermee.’ In veel gevallen zegt de trainer of coach: ‘jongen, ik waardeer hoe jij je jaren hebt ingezet voor het team, je was top, maar je tijd is voorbij. Ik heb geen plaats meer voor jou in het elftal, ondanks je imposante verdiensten voor de club.’ In onderling overleg wordt dan besloten dat de sporter de eer aan zichzelf houdt en het einde van zijn of haar (interland)carrière zelf aankondigt.
Vorige week maandag stuurde ik een e-mail langs de aanvoerders van de elftallen zes tot en met veertien met als onderwerp ‘keeper zoekt wedstrijdritme’. De ervaring leert dat minimaal twee elftallen reageren. Er kwam geen reactie, terwijl ik vele malen per dag mijn mail checkte tot zaterdagmorgen aan toe. De werkelijkheid wordt me langzamerhand duidelijk. Geen elftal bij een studentenclub zit te wachten op een doelman die Abraham heeft gezien. Je zet liever een veldspeler op doel dan een stramme, trage man, die achteraf ook nog eens een flauw stukje schrijft over je elftal. Achter veel van die nieuwsberichten van stoppende sporters had ik de werkelijke gronden doorzien. Maar zelf ben ik niet tijdig tot de conclusie gekomen dat het over en uit is. Ja, Jan Doggen stuurde nog een berichtje dat het dertiende in november een keeper nodig heeft, maar die heeft waarschijnlijk ook gedacht wie dan leeft wie dan zorgt en meent niets van dit aanbod.
En zo stond ik dan afgelopen zaterdag, op een dag dat ik eindelijk een keer kon spelen als toeschouwer langs de lijn in de regen in plaats van in de blubber voor een doel. En tot overmaat van ramp zag ik het hoog aangeschreven eerste onnodig verliezen. De treurige traditie zette zich voort dat het eerste verliest als er ’s avonds bij DVVA wordt gefeest. Alleen voor het eigen kampioensfeest in 2011 viel het eerste uit zijn rol. Op het tweede veld speelde mijn oude elftal het vierde. Enkele gezichten kon ik plaatsen, maar geen van allen behoorde tot het kampioensteam van 2010. Een totale renovatie van een elftal is voltooid.
Dan maar even sfeer snuiven op het Oktoberfest, een evenement dat als paddenstoelen uit de grond schiet in Nederland. Bijna zeventig jaar hebben ‘we’ ons afgezet tegen alles wat maar naar Duitsland riekte. En nu is het plotseling hip om grote pullen bier leeg te zuipen in een leren broek en met lodderige ogen in het decolleté van een speelster van dames 2 te loeren. Alsof ze tussen 1940 en 1945 in oktober geen bier naar binnen werkten aan lange tafels onder het mom van ein Dirndl und zehn Bier für einen Offizier. Toen de damesselectie om zes uur richting de befaamde kleedkamer acht vertrok om zich in gepaste kledij te snoeren, wist ik dat mijn tijd was gekomen. Twee keer de fout ingaan in één week is wat te veel van het goede. ‘Iedereen dronken, behalve Barones en ik. Was wel erg leuk!’, smste mijn correspondent rond middernacht.
Op het kunstgrasveld begon het tiende om iets over zessen aan de tweede helft. Maarten Smakman had een basisplaats in het elftal met de hoogste gemiddelde leeftijd van DVVA. Hij wel, dacht ik. Vlak voor de aftrap meldde hij nog even glunderend bij de afrastering met de mededeling dat het 2-2 stond en hij twee keer had gescoord. ‘Ik ga nu de derde maken’ riep hij in het weglopen. Nog geen vijf minuten later bij zijn tweede balcontact na rust nam hij de bal aan halverwege de helft van De Meer, dreigde door het midden naar het doel te gaan, kapte naar links, versnelde (voor dit niveau dan) en schoot de bal diagonaal onhoudbaar voor de keeper in de rechterhoek. Hij wel, dacht ik weer. Dag DVVA en ik fietste richting uitgang. 45+ Voetbal, here I come!
Door: Duco Abspoel
