Aanvoerder:
Quirijn Eijsbouts (quirijn_eijsbouts@hotmail.com)

Trainingstijden:
Maandag 19:00 - 20:30
Woensdag 20:30 - 22:00

Over DVVA 14:

Hij wilde dat ik beter werd. Dus moest ik eindeloos de bal tegen een muurtje slaan. Trappen? Nee, slaan. Want ik was een hockeyer. Al voelde ik me daar nooit echt thuis. Maar ik kon rennen. “Kijk hoe hard ik kan rennen, pap!”

Elke dag fietste ik een uur heen en terug naar school. Mijn kuiten werden van staal. Mijn vader stond wel eens langs de lijn bij mijn hockeywedstrijden, met een sigaar in de mond, kijkend tussen de sjieke kakkers die hun zonen aanmoedigden. Maar ik, ik bleef rennen.

Op mijn zestiende begon ik met voetbal. Op zaterdagen speelde ik zowel een hockey- als een voetbalwedstrijd. En ik rende iedereen eruit. Die kuiten van staal gaven me vleugels. Toch bleef mijn vader langs de lijn bij hockey. Voetbal? Dat zag hij niet. Het voelde alsof ik nergens echt thuishoorde — niet op het hockeyveld, niet op het voetbalveld. Toen ik stopte met hockey en volledig voor voetbal koos, stopte mijn vader met komen. En beetje bij beetje begon ik minder hard te rennen.

Toen ik naar Amsterdam verhuisde om te studeren, liet ik ook het voetbal achter me. De sporten verdwenen langzaam uit mijn leven, en mijn kuiten verdwenen mee. Ze werden dunner, net als mijn snelheid. Het was alsof de tijd, en de sport, langzaam uit me wegslipte.

Nu, tien jaar later, ben ik weer begonnen met voetballen. Mijn kuiten zijn lang niet meer van staal. Mijn snelheid is weg. Laatst trok ik een sprintje en kon ik twee dagen amper lopen. De tand des tijds is meedogenloos. Maar ik speel bij DVVA. Met oude vrienden, en nieuwe vrienden die erbij zijn gekomen. Het maakt niet uit dat mijn vader nooit meer langs de lijn staat. Mijn team is de familie die ik nodig heb. DVVA Heren 14

Selectie: