Om de pijn van de afgelastingen deze zaterdag wat te verzachten hierbij het tweede deel van "Marcel Gieles (DVVA 8) beoordeelt kantines"

Soms kom je wel eens in zo’n huis waar alles werkt. Zo’n huis waar de centrale verwarming met de telefoon bediend kan worden. Waar je als gast de keukenkast open kan trekken en alles ligt precies op de plek waar je het verwacht. Waar je bang bent een banaan uit de fruitmand te pakken omdat het er dan niet meer perfect uitziet.

Dat is een beetje het gevoel wat mij bekruipt als ik de kantine van AMVJ binnenloop. Mooie, grote ruimte met een sfeervolle houten bar in het midden, professionele mensen achter de bar, leuk ingericht met mooie tafels en met een assortiment waar je u tegen zegt. Glutenvrije sportdrankjes (zijn die dingen niet altijd al glutenvrij?), speltkoeken, broodje tonijn. Het is hier allemaal te krijgen.

Helemaal geweldig natuurlijk, maar voor mij hoeft het niet.

Helemaal rechts in de kantine is de wedstrijdtafel voor het voetbal. Daar is het hart van AMVJ. Daar vind je de echte voetballiefhebbers. Ik kwam er eigenlijk alleen voor de sleutel van de kleedkamer. Pas na een goed kwartier liep ik weer weg met nieuwe kennis over de reputatie van DVVA, wist ik haarfijn wat ik van onze scheidsrechter moest verwachten, leerde ik dat er binnenkort een bestuurskamer wordt gebouwd en heb ik alle voor- en tegenargumenten over het spelen op kunstgras nog een keertje gehoord.

Natuurlijk gun ik deze heren heel erg een eigen bestuurskamer waar ze de hele dag het Amsterdamse voetbal kunnen bespreken, maar ik ben bang dat het zonder deze heren erg saai gaat worden in de kantine van AMVJ.

Professionele hippe tentjes zijn er genoeg in Amsterdam. In een voetbalkantine wil ik gewoon geholpen worden door de moeder van de keeper van de tegenstander en een goed gesprek over voetbal kunnen voeren met een oude man die daar iedere week aan de bar hangt.