Het voetbaljaar 2023 is afgelopen zaterdag bij DVVA geopend met het Jaap Heesen ofwel Vuurkorventoernooi. Een mooie mix van jong en oud, vrouw en man (en misschien ook non-binaire personen – laat ik vooral met de tijd meegaan) speelde een aantal wedstrijdjes, dronk en at wat, haalde herinneringen op en maakte goede voornemens. En dat allemaal onder het toeziend oog van vijf (oud-)voorzitters.
Wat een vuurkorf is, behoeft geen uitleg. De naam Jaap Heesen zegt de nieuwe garde van DVVA waarschijnlijk niets en vereist een klein lesje geelzwarte geschiedenis. Jaap kwam in een lang verleden uit voor DVVA als speler, hij floot wedstrijden, en was voorzitter van DVVA in de jaren tachtig. Nadien was hij nog trouw toeschouwer en actief voor de club in verschillende commissies totdat hij in 2006 overleed. Een clubicoon en lange tijd met wijlen Henk van Driest het geweten van DVVA en bewaker van de clubcultuur. Ter nagedachtenis aan hem werd ter afsluiting van het seizoen het Jaap Heesen-toernooi gehouden, dat nu sinds enkele jaren onder de naam Vuurkorventoernooi vooraf gaat aan de nieuwjaarsborrel.
Toernooidirecteur Babette Burggraaff (Dames 4) had ruim vijftig leden en oud-leden weten te mobiliseren en ze keurig verdeeld in zeven teams luisterend naar de toepasselijke namen Glühwein, Chocorum, Snert, Oliebol, Appelbeignet, Vuurkorf en…. DVVA. Om de overtollige calorie inname van de feestdagen enigszins te compenseren, en om na een winterpauze van enkele weken rustig van start te gaan, had ze in al haar wijsheid besloten dat de wedstrijden 25 minuten duurden. Dan speelde iedereen een hele wedstrijd, was de redenering. Bij haar studie Psychologie werd kennelijk weinig tijd aan rekenen besteed, want velen speelden vijf potjes en stonden 125 minuten in het veld; een speelduur die zelfs op het WK in Qatar niet werd gehaald met alle extra tijd. Het gevolg: ‘Babette’ is sinds het opstaan op zondagochtend een nieuw scheldwoord.
Dat neemt niet weg dat het een zeer geslaagd evenement was, en bewezen is dat voetballen zonder scheidsrechter kan, zelfs als een onverlaat een woeste tackle inzet. Mooi om te signaleren was ook dat het niveau van het vrouwenvoetbal bij DVVA met sprongen vooruit is gegaan. Eind vorige eeuw toen de eerste vrouwen bij DVVA hun opwachting maakten, was het spel niet om aan te gluren en nu zijn het echte voetballers die niet dissoneren op het Vuurkorventoernooi. En verder brengen de vrouwen gezelligheid en hebben ze DVVA in ruim twintig jaar een positieve impuls gegeven. Misschien had zelfs Mick Verbrugge, die zich uitsprak tegen een vrouwentak en vond dat DVVA een mannenbolwerk moest blijven, dat beaamd als hij zaterdag door de ramen van de kantine naar binnen had gegluurd.
De oude garde verdubbelde zich nog voordat de borreltijd aanbrak, want wedstrijdfit is wat anders dan borrelfit. De doos met oude verhalen werd tot op de bodem geleegd en de nieuwe lichting DVVA’ers hoorde het geleuter van de oude mannen beleefd aan. Vroeger was alleen niet alles beter zoals hierboven reeds gesteld. De voorzitter ging met vier oud-voorzitters op de foto en andere inmiddels overleden oud-voorzitters gingen met respect over de tong en later op de avond bij een enkeling over de dubbele tong. En het kersverse erelid Arthur van de Velde smeedde plannen voor een clubje van oudgedienden. Kortom, het vuur van DVVA brandt voor altijd in welke korf dan ook en voor jong en oud.
Duco Abspoel
